ازاره چوبی مدل N-2

ازاره یا روکش حفاظتی دیوار به حاشیة تزئینی از کف اتاق تا ارتفاع یک متری گفته می شود. این عنصر تزئینی و ساختمانی در بیشتر بناهای تاریخی ایران دیده می شود و گون ههای مختلف آن با سبک معماری و عناصر تزئینی متداول در هر دوره هماهنگ است. ازاره علاو هبر جلوگیری از نفوذ رطوبت به داخل بنا، برای زیباسازی بنا نیز ب هکار می رفت. امروزه قرنیز جایگزین ازار ههای قدیمی شده است. قرنیزها به شکل سنگهای تزئینی، یا در نمای بیرونی و یا ب هصورت نوار باریکی از سنگ، چوب و یا هر جنس مقاوم دیگر در داخل بنا دیده می شوند.

واژة ازاره 1 در لغت نامه چنین تعریف شده است: «]اِرَ / رِ )اِ([ اِزار. ایزار. ایزاره. هزاره، آن قسمت از دیوار اطاق و یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین بُوَد .» در واژگان هنر اسلامي آمده است: «ازاره به حاشية تزئيني يا روكش حفاظتي ديوار از كف اتاق تا بلندي طاقچه يا تا كمررس آدمي گفته مي شود » . در دانشنامة تاریخ معماری ایرانشهر به نقل از فرهنگ بزرگ سخن آمده است: «ازاره بخش اصلی یا ستون که بین قرنیز و پایة ستون قرار دارد. قسمت پایین دیوار که متمایز از قسمت بالا باشد و آن را برای زیبایی یا مقاومت بیشتر با سنگ، آجر، سرامیک و مانند آن ها تزئین کنند ». از تعاريف بالا درمی یابیم که ازاره به قسمتي از پایین دیوار گفته می شود که از سنگ، آجر، کاشی و ... ساخته می شود، برای جلوگیری از نفوذ آب باران یا رطوبت به دیوارهای داخلي، در پای دیوار به کار م یرود و معمولاً ارتفاع آن حدود یک متر است.